bio-weltschmertz in betweter-valley

Trekroner is een nieuwe buitenwijk van Roskilde. Het begon toen een groep bouwlustigen een boerderij overkocht en verkavelde. In plaats van de boel af te breken bouwden ze rondom. Bewoners konden (bio)groenten kweken op de overblijvende akkers, en dochters pony parkeren in de oude stal. Zonnepanelen zorgden voor de verwarming en autos werden gedeeld. Dit zette de toon. Trekroner kreeg zo ongeveer de strengste bouwregulering van Denemarken over zich heen. Huizen werden gebouwd in groepen, door bewoners die afkwamen met een vastgelegd concept. Veelal inklusief speeltuin en "gemeenschapshuis" waar men een maal per week gezamelijk komt avondeten. Ieder huizengroep wordt afgescheiden door een 20 meter brede strook bos (inheemse soorten only, thank you) en regenwater van de daken moet worden weggeleid in open grachten. Zo een draconishe regulering houdt natuurlijk de miljonair met 2 BMWs op lange afstand. In de plaats trok de wijk een hoogopgeleide middenklasse aan, meestal jonge kinderfamilies. Een socioloog van Kopenhagens Universiteit was dan ook niet mals: Bezzerwisser-valley. Een vrijwillig ghetto van bio-weltschmertz fitness voorstad academici. Ondertussen bewaken bewegingssensoren het fietspad dat zich snoert tussen het oorspronkelijke moeras en de schapenwei. De sensoren schakelen snachts de laag-energie LED verlichting van het fietspad uit op die stukken die leeg zijn. Tegen de lichtvervuiling, weet u wel...

Stemmen op de overloop

De Deense staatstelevisie bouwt een nieuw koncertgebouw. Over tijd, over budget, als de kelder op drie maand tijd vier keer onderloopt besluit een genie dat diezelfde kelder de ideale opslagplaats is voor een stel Steinway pianos. Dirigent Frans Rasmussen is kwaad. Niet over budgetten of pianos. Frans is kwaad omdat het gebouw wordt neergepoot in een sociale woonwijk, waar de bevolking nooit een voet zal binnen zetten in het designer ruimteschip dat in hun midden is geland. Dus gaat Frans rond in de trappenhallen van de omringende DDR architectuur en spreekt met steuntrekkers, gepensioneerden, migranten. Hij wil een klassiek koor oprichten, en een concert geven. Iedere zaterdag zendt de tv gedurende een uurtje zijn belevenissen de huiskamer in. Na de audities treed zijn ploeg aan, en beneemt me de adem. Een gepensioneerde kassierster, een tweede generatie beroepssteuntrekker met een licht alcohol probleem. Een verhuizer met Hells Angels look. Twee afrikaanse rappers en een Elvis-fan. De vraag is niet of zij kunnen zingen, de vraag is of ze op tijd in een repetitielokaal kunnen verschijnen. Maar Frans, die zijn vaste betrekking verloor omdat hij ietwat te dictatoriaal omging met de beroepsmuzikanten, zet door. Hij neemt ze mee naar een grote kerk en verplicht ze solo te zingen en te luisteren naar de echo van hun eigen stem. Grensoverschrijdend, wit gebalde vuisten, sommigen durven gewoon niet. Een tocht naar Polen loopt volledig uit de hand als de goedkope Poolse alcohol het gemakkelijk wint van de discipline. En dan voltrekt zich het mirakel. De deelnemers beginnen te beseffen dat ze nu deel zijn van iets groters. Sommigen geven toe: dit wordt het belangrijkste dat ik met mijn leven zal doen. Een van de zangers krijgt een diagnose van huidkanker. Hij stelt zijn operatie uit om de generale repetitie niet te missen. Welke scenarioschrijver waagt zich aan zoiets? Het concert nadert, en de ploeg is ondertussen nationaal beroemd. Maar natuurlijk worden de tickets niet verkocht op internet. Nee, die zijn enkel bestemt voor de directe omwoners en worden aan een klein loket verkocht. Het bonte allegaartje uit de volkswijk schuift aan, twee straten ver. Wij middenklassers zullen mogen meekijken, vanachter ons tv toestel. Dan de grote avond. In de uitzending van zeven uur toont men de laatste voorbereidingen. Als de Hells Angel verhuizer voor de eerste keer in zijn leven een smoking past, roept hij verbaasd: "Ik lijk op James Bond!". De dames worden losgelaten in een kamer met duizend avondjurken en bereiken spontaan orgasme. Om negen uur begint het concert. Een gevarieerde avond, ondersteund door een symfonisch orkest. Als afsluiting de Carmina Burana. Televisie om je scherm af te likken.