Cash for clunkers

Dit overzicht is niet beschikbaar. Klik hier om de post te bekijken.

Blote borsten in het zwembad

Een aktiegroep eist gelijke rechten voor de vrouw: vrouwen moeten kunnen zwemmen in het zwembad met enkel een slipje. Ze halen alle kranten door topless te gaan zwemmen in Kopenhagens modernste zwembad. Politieke partijen springen erop en uiteindelijk wordt de doelstelling berijkt: topless is vanaf nu toegelaten in de gemeentelijke zwembaden. Een jaar later gaat een reporter rond en vraagt de zwembaden hoeveel topless bezoekers ze nu eigenlijk over de vloer hebben gekregen. Antwoord: nul.

Dan-iets en zijn stopkontakten

De Denen zijn verschrikkelijk nationalistisch, maar op een totaal onschuldige manier. Bij een verjaardagsfeestje horen talloze kleine "Dannebrog" vlagjes, van de voordeur tot op de taart. In het telefoonboek schijnen minstens de helft van de bedrijven een naam te hebben die begint met Dan...
Soms is dit schattig, soms wat knullig, soms gewoonweg irritant. Bij de aankoop van goederen daalt hun IQ met 40 punten als er maar een Deens vlagje op de verpakking staat. Ik ken dan ook weinig landen met zoveel private monopolen en bijna-monopolen. Van kip tot rubber laarzen, vaak ga je in een middelgrote provinciestad slechts een fabrikant vinden die alle winkels aanlevert. Voor een land met 6 miljoen inwoners zijn ze er waarempel in geslaagd om hun eigen standaard voor elektrische stopkontakten in te voeren. Natuurlijk is er maar een producent, en hun spullen kosten minstens 5 maal zoveel als in het buitenland. Dat de producent overgekocht is door een franse groep en alle geld wegvloeit naar Parijs zal de Denen worst wezen. Natuurlijk kunnen ze toevloed van Duitse broodroosters en Zweedse stofzuigers niet stoppen, en het eindresultaat is dan ook een van de meest ellendige systemen ter wereld. In mijn vorige woning kon ik mijn laptop (met deense stekker) alleen gebruiken in de keuken. Nu is de regering ter hulp gesprongen en heeft de Frans/Belgische vormfaktor goedgekeurd. Alleen de vorm, wel te verstaan. Stopkontakten die gemaakt zijn voor 50 miljoen Fransen kunnen natuurlijk nooit goed genoeg zijn voor 6 miljoen Denen. En dus moet de isolatie wat dikker. Parallelimport blijft dus illegaal. En het eerste stopkontakt heb ik een jaar na dato nog altijd niet in de winkel zien liggen...

bio-weltschmertz in betweter-valley

Trekroner is een nieuwe buitenwijk van Roskilde. Het begon toen een groep bouwlustigen een boerderij overkocht en verkavelde. In plaats van de boel af te breken bouwden ze rondom. Bewoners konden (bio)groenten kweken op de overblijvende akkers, en dochters pony parkeren in de oude stal. Zonnepanelen zorgden voor de verwarming en autos werden gedeeld. Dit zette de toon. Trekroner kreeg zo ongeveer de strengste bouwregulering van Denemarken over zich heen. Huizen werden gebouwd in groepen, door bewoners die afkwamen met een vastgelegd concept. Veelal inklusief speeltuin en "gemeenschapshuis" waar men een maal per week gezamelijk komt avondeten. Ieder huizengroep wordt afgescheiden door een 20 meter brede strook bos (inheemse soorten only, thank you) en regenwater van de daken moet worden weggeleid in open grachten. Zo een draconishe regulering houdt natuurlijk de miljonair met 2 BMWs op lange afstand. In de plaats trok de wijk een hoogopgeleide middenklasse aan, meestal jonge kinderfamilies. Een socioloog van Kopenhagens Universiteit was dan ook niet mals: Bezzerwisser-valley. Een vrijwillig ghetto van bio-weltschmertz fitness voorstad academici. Ondertussen bewaken bewegingssensoren het fietspad dat zich snoert tussen het oorspronkelijke moeras en de schapenwei. De sensoren schakelen snachts de laag-energie LED verlichting van het fietspad uit op die stukken die leeg zijn. Tegen de lichtvervuiling, weet u wel...

Stemmen op de overloop

De Deense staatstelevisie bouwt een nieuw koncertgebouw. Over tijd, over budget, als de kelder op drie maand tijd vier keer onderloopt besluit een genie dat diezelfde kelder de ideale opslagplaats is voor een stel Steinway pianos. Dirigent Frans Rasmussen is kwaad. Niet over budgetten of pianos. Frans is kwaad omdat het gebouw wordt neergepoot in een sociale woonwijk, waar de bevolking nooit een voet zal binnen zetten in het designer ruimteschip dat in hun midden is geland. Dus gaat Frans rond in de trappenhallen van de omringende DDR architectuur en spreekt met steuntrekkers, gepensioneerden, migranten. Hij wil een klassiek koor oprichten, en een concert geven. Iedere zaterdag zendt de tv gedurende een uurtje zijn belevenissen de huiskamer in. Na de audities treed zijn ploeg aan, en beneemt me de adem. Een gepensioneerde kassierster, een tweede generatie beroepssteuntrekker met een licht alcohol probleem. Een verhuizer met Hells Angels look. Twee afrikaanse rappers en een Elvis-fan. De vraag is niet of zij kunnen zingen, de vraag is of ze op tijd in een repetitielokaal kunnen verschijnen. Maar Frans, die zijn vaste betrekking verloor omdat hij ietwat te dictatoriaal omging met de beroepsmuzikanten, zet door. Hij neemt ze mee naar een grote kerk en verplicht ze solo te zingen en te luisteren naar de echo van hun eigen stem. Grensoverschrijdend, wit gebalde vuisten, sommigen durven gewoon niet. Een tocht naar Polen loopt volledig uit de hand als de goedkope Poolse alcohol het gemakkelijk wint van de discipline. En dan voltrekt zich het mirakel. De deelnemers beginnen te beseffen dat ze nu deel zijn van iets groters. Sommigen geven toe: dit wordt het belangrijkste dat ik met mijn leven zal doen. Een van de zangers krijgt een diagnose van huidkanker. Hij stelt zijn operatie uit om de generale repetitie niet te missen. Welke scenarioschrijver waagt zich aan zoiets? Het concert nadert, en de ploeg is ondertussen nationaal beroemd. Maar natuurlijk worden de tickets niet verkocht op internet. Nee, die zijn enkel bestemt voor de directe omwoners en worden aan een klein loket verkocht. Het bonte allegaartje uit de volkswijk schuift aan, twee straten ver. Wij middenklassers zullen mogen meekijken, vanachter ons tv toestel. Dan de grote avond. In de uitzending van zeven uur toont men de laatste voorbereidingen. Als de Hells Angel verhuizer voor de eerste keer in zijn leven een smoking past, roept hij verbaasd: "Ik lijk op James Bond!". De dames worden losgelaten in een kamer met duizend avondjurken en bereiken spontaan orgasme. Om negen uur begint het concert. Een gevarieerde avond, ondersteund door een symfonisch orkest. Als afsluiting de Carmina Burana. Televisie om je scherm af te likken.

Looprek

Een gepensioneerd ingenieur verteld: Ik werkte voor een firma die o.a. rolstoelen maakte. We moesten een looprek ontwerpen voor oude mensen. Het ding moest kunnen samenvouwen en passen in de koffer van een auto. We raakten er niet aan uit, ofwel vouwde het te gemakkelijk samen, of te moeilijk. Uiteindelijk ging ik naar een lokale middelbare school (gymnasium), en vroeg of ik geen hele klas mocht lenen. (Die mannen moeten toch altijd projectwerk doen.) De volgende morgen nam ik een stuk of 20 laatstejaars mee en bracht ze in ons atelier. "Hier hebben jullie een heel lokaal vol buizen, scharnieren en dergelijke. Deze meneer daar kan jullie helpen met draaien en lassen. Dit is een beschrijving van wat jullie moeten maken, en dit een lijst met alle vereisten waar het ding moet aan voldoen. Succes ermee." Om 12 uur ben ik daar een schotel sandwiches gaan binnengooien. Om 4 uur had ik mijn looprek. Een week later gingen we in produktie.

Hygge

Geen enkele beschrijving van de deense volksaard kan ook maar van start gaan zonder een discussie over hygge. Als je aan de Denen zelf vraagt waarin ze verschillen van de omringende volkeren krijg je steevast dit als antwoord. Hygge betekent gezelligheid, en ligt wellicht dichter tegen het nederlandse "gezelligheid" dan tegen bvb "gemutligkeit". Alhoewel de Denen dit als hun beste kant zien, en om een of andere bizarre reden er van uitgaan dat andere volkeren geen gezelligheid kennen, vind ik persoonlijk dit een van hun negatieve kanten. Rond hygge hangt immers duidelijk een geurtje van witharige kinderen die op een donkere winteravond spelen bij de open haard. In de klamme wintermaanden spurt iedereen hier om 4 uur naar huis, trekt de gordijnen voor en doet de deur op slot. Bon, in vergelijking met de oplossingen die meer noorderlijk in gebruik zijn voor dit probleem (lees: sloten alkohol) is dit misschien zo slecht nog niet, maar het maakt van de denen een gesloten, en soms rechtuit ongastvrij volk. Uitgenodigd worden thuis bij de inboorlingen is hier een hoge zeldzaamheid, met uitzondering mischien voor een zomerse barbecue. Hun beste kanten kennen de denen zelf ook niet, die breng ik wel aan bod in volgende berichtjes.